Günümüzde aşk , sevgi ve dostluk oldukça fazla kullanılan kelimeler.
Dostluk kelimesini her duyduğumda aklıma bir Çin Atasözü gelir.
Çinliler; “Dostluk, mantar yemeği gibidir. Zehirli veya zehirsiz olup olmadığı ancak yendikten sonra belli olur.” derler.
Bilmem sizler de bu söze katılır mısınız?
Yaşamınız boyunca öyle dostluklar görmüşsünüzdür ki insan zaman zaman bunları düşünmeden edemiyor…
Bu kişiler kime dost?
Bizlere mi yoksa kendilerine mi?
Sevgi aşk gibi kavramlar da şu sıralar herkesin dilinde.
Peki ama bu duygular da insanlar arasında bu kadar yoğun ve etkili mi?
Bu kelimelerin bu kadar popüler olmasının yegane sebebi günümüz insanının hem dostluklara hem de sevgi ve aşka büyük bir özlem duymasıdır bence…
Yazının başında dostlara biraz saydırdık ancak iğne çuvaldız durumunu da göz ardı etmememiz gerekli…
Sanırsam ilişkilerdeki sıkıntı kendimizi hep haklı görmemiz , sevgili ve dost diye adlandırdığımız diğerlerini ise hep sorgulamamız.
Her zaman kendi hatalarımıza burun kıvırıyor ancak onlardan kusursuz olmalarını bekliyoruz.
Bu sanırsam insanın yapısında var.
Bu durumu en iyi vurgulayan ise asıl adı Heinrich Karl Bukowski olan 1994 yılında hayatını kaybeden Amerikalı yazar ve şair;
Charles Bukowski :
“Önemli olan iç güzellik deriz ama dışı lekeli karpuzu bile almayız.” diyor…
